Door Jacqueline Kruunenberg

Ik begrijp dat het overzichtelijk is, in hokjes denken, maar ik heb er niks mee. Ik laat me van jongs af aan dan ook niet in hokjes drukken. Sterker nog, ik vind het juist een sport om het niet te laten gebeuren. Getrouwd? Nee. Kinderen. Nee. Reden? Niets mee te maken. Dus geen kans om me te drukken in het hokje van bewust of ongewild kinderloos.

Eigenwijs kun je denken, ja zal wel, maar ik wil gewoon vrijheid. De vrijheid om te zijn wie ik ben, los van hokjes. Ik wil me kunnen bewegen over de grenzen van hokjes heen. Mensen kijken dan ook vaak op omdat dat wat ik doe, tegenstrijdig lijkt aan dat wat bij een hokje hoort. Is ze nou een eeuwige yup? Nee, want ze houdt ook van muziek op het Plein en dat is toch volks? Blijkbaar kan dat niet in de ogen van “hokjesdenkers”. Opmerkelijk, want in mijn wereld zou dat prima samen kunnen gaan. Het verrijkt je leven om niet aan hokjes te doen.

Ik pas dus ook niet in het hokje van stevige vrouwen (maatje meer) die lui of onsportief zijn. Ik werk meer dan fulltime, kickboks twee keer in de week, doe krachttraining en heb veel toertochten gefietst, zoals Luik-Bastenaken-Luik. Verre reizen? Ja maak ik, maar ik heb ook jarenlang een stacaravan gehad. Wat ben ik dan? Hip of burgerlijk? En een directeur in een rijtjeshuis? Kan dat? Jawel hoor, waarom niet? Ik heb helemaal niets met status. Ik vind het ook vaak niet relevant om te melden dat ik de directeur ben, als ik een uitvoerende klus kom doen. Waarom zou ik? Dat drukt meteen zo’n stempel.

Ik wil gewoon de vrijheid om mijn eigen ideeën vorm te geven en ik vind het leuk om met veel verschillende mensen om te gaan. Daarom heb ik een eigen bedrijf. Ik wil gelijkwaardig kunnen communiceren, ongeacht iemands functie en ik beoordeel iemand niet op opleidingsniveau, sociale achtergrond of interesses.  Heeft niet iedereen daar recht op?

Sterker nog, ik kan genieten van mensen die een “ongewone” passie hebben of iets heel specifieks kunnen. Ik vind dat niet gek. Want wat is gek en waar ligt de grens? Die scheidslijn is zo dun. Toen ik in de psychiatrie werkte, realiseerde ik me dat het iedereen zou kunnen overkomen, psychisch uit balans zijn of dakloos raken.  Als je leven maar genoeg tegen zit. Deze mensen verdienen het niet om in een hokje te worden gedrukt of om buitenspel te worden gezet. Ik heb genoeg voorbeelden van mensen die hun levenservaring weer gebruiken, om anderen te helpen. Mooi toch?

Het zou de wereld zoveel gekleurder maken, als we zo ook op de arbeidsmarkt kunnen kijken. Weg met hokjes. Er zijn genoeg 55-plussers die nog lang niet uitgeblust zijn, mensen zonder opleiding die bergen ervaring meebrengen en mensen met een arbeidshandicap die met hun kwaliteiten kunnen verrassen. Durf voorbij hokjes te denken. Want wie heeft er nu geen voorwaarden nodig om goed te kunnen functioneren? Iedereen toch? Kijk gewoon naar de mens, wees creatief en maak gebruik van talenten!

Tja, daar zat ik dan. In de 50 en met de diagnose ASS als verklaring voor de burn-out. Dat was even slikken. Ineens werd duidelijk waarom ik vaker was vastgelopen in werk. Bij autisme horen immers wat aandachtspunten, waaraan ik steeds voorbij ging. Met alle gevolgen van dien. En nu? Want inmiddels was ik ook ontslagen, in afwachting van psycho-educatie. Dus noodgedwongen op zoek naar ander werk. Via het UWV kwam ik in een re-integratietraject terecht bij ChangeCreators.

Welkom!

Dat voelde ik mij. Ik kwam overigens behoorlijk kritisch binnen. Was zelf immers nog niet echt bekomen van het feit dat ik op mijn leeftijd ineens een autist was en op zoek naar wat dat betekende. Daarom wilde ik goed geholpen worden bij mijn re-integratie naar werk. Dat snap je toch zeker wel. Het vinden van ander werk voelde als een grote operatie voor mij. Als autist doe ik niets half, ook dit moest goed aangepakt worden. Want ja, door alle jaren heen had ik immers trucjes ontwikkeld om mijzelf staande te houden op de werkvloer. Dat dacht ik dan, dat ik het redde maar ja, het was al een aantal keren jammerlijk mislukt. Omdat ik mij niet bewust was van mijn autisme bleef ik volhouden en vond van mijzelf dat ik dat gewoon(!) moest kunnen. Werken en zijn zoals anderen. Ik wil immers niet anders zijn, ook al voel ik mij dat vaak wel. Leg daardoor de lat vaak te hoog voor mijzelf en ben voortdurend aan het overcompenseren. Probeer onbewust het gewenst gedrag te kopiëren door te kijken en luisteren naar collega’s, hoe gedragen zij zich. Altijd op zoek naar kaders en duidelijkheid om grip te krijgen op de chaos. Doodvermoeiend.

Wat nu?

Dat moest anders. Dat was duidelijk. Ik wilde van ChangeCreators graag weten wat er wél zou werken. Anders zou ik mijzelf wederom tegenkomen, ook in ander werk, en opnieuw in dezelfde valkuilen stappen als voorheen met het risico dat ik dan weer net zo hard zou vastlopen. Omdat ik jaren had gewerkt op grote afstand van mijzelf, gingen we eerst terug naar de basis. Samen met de adviseur die mij begeleidde op zoek naar ‘wie ben ik?’, ‘wat kan ik?’ en ‘wat wil ik?’. Eigenlijk kwam daar niet heel veel verrassends uit. Zat ik qua werkrichting al best goed met wat ik eerder deed en bleek het voor mij meer zaak aandacht te gaan besteden aan de context, de omgevingsfactoren. Het creëren van de juiste voorwaarden, zodat ik beter in balans ben én blijf op het werk, wat nu eenmaal veel energie vraagt vanwege het autisme. Dat is iets dat niet gaat veranderen.  

Met die wetenschap gingen we op zoek naar een plek waar ik een werkritme kon opbouwen. Met de betrokken begeleiding van mijn adviseur ging dat goed. Natuurlijk waren er ups en downs maar de conclusie dat ik in mijn eigen vakgebied kan blijven, werd bevestigd. Gelukkig kreeg ik op die manier ook de kans om te ervaren dat ik nog steeds van toegevoegde waarde ben, mét “beperking” en al. Sterker nog, juist dankzij mijn “beperking” heb ik iets extra te bieden. Ik ben loyaal en gedisciplineerd. Omdat ik net wat anders denk, kom ik met andere oplossingen. Verder heb ik oog voor detail en een grote toewijding. Wel zo prettig.

Gelukt!

Inmiddels ben ik aan de slag in een betaalde baan, met dank aan de begeleiding van ChangeCreators. Het is super dat ik nu een werkgever heb die anders kijkt en die mijn talenten waardeert. Die in staat is mij de ruimte te geven en mij niet afrekent op het feit dat ik wat extra nodig heb om goed te functioneren.

Mijn recept voor succes

Wat ik heb ervaren in mijn re-integratietraject bij ChangeCreators is dat het zelf accepteren dat ik autist ben, dat het is zoals het is, mij rust geeft. Dat label geeft mij letterlijk een andere kijk op mijzelf. Ik hoef minder streng te zijn naar mijzelf. Ben mij nu bewuster van mijzelf en van mijn valkuilen in het werk. Met die wetenschap probeer ik beter passende keuzes te maken op werkgebied. Door zaken anders in te richten dan dat ik deed, vergroot ik de kans dat ik het volhoud zonder opnieuw vast te lopen. Dat is een prettige gedachte. Het belangrijkste is dat ik mij er steeds meer bewust van ben geworden dat ik niet meer de persoon hoef te zijn die ik dacht dat ik moest zijn. Ik hoef het niet meer allemaal te kunnen van mijzelf: zijn zoals de rest, waarbij ik steeds mijn grenzen over ga om dat te kunnen realiseren. Dat is een opluchting.

De gebruikte naam is om privacy redenen gefingeerd.

Door Jacqueline Kruunenberg

Toen een vriendin van mij na de universiteit bij een groot internationaal bedrijf leiding ging geven, kwam ze erachter dat ze in haar leven nog nooit met lager opgeleiden te maken had gehad.  Ze kon niet aansluiten bij medewerkers en ging enorm op haar neus.

Zelf ben ik wat dat betreft heel rijk opgevoed. Thuis kregen we met alle lagen uit de bevolking te maken. Soms zat de huiskamer vol met hoge piefen uit stuurgroepen, maar het kwam ook voor dat er in het weekend vier mensen met een verstandelijke beperking aan tafel zaten. Die namen mijn ouders dan mee uit de instelling, omdat ze niet naar huis konden. Ook schoven er tijdens de feestdagen mensen aan die eenzaam, gescheiden of weduwnaar waren en bracht ik met mijn tante uit de Jordaan regelmatig eten naar daklozen en verslaafden.

Bladblazers en raad van bestuur

Dat alles, samen met de werkervaring die ik met verschillende doelgroepen heb, zorgt ervoor dat ik snel een klik met kandidaten heb. Daarom heb ik in mijn caseload zowel medewerkers van de raad van bestuur als bladblazers zitten. Ik kan levelen, oordeel niet en kan me alles voorstellen bij hoe iemand denkt en doet.

Voor mij maakt het niet uit wat voor opleiding iemand heeft en of hij of zij wel of niet beperkt is. Iedereen heeft voorwaarden nodig op een werkplek om goed te kunnen functioneren. Daar gaan we naar op zoek.

Gewoon mens

“Jacqueline staat hier ook gewoon met haar handen in haar kontzakken”, zei een medewerker uit de bouw weleens. Dat klopt. Ook draai ik mijn hand niet om voor een gesprek met de directeur van een groot bedrijf. Dat komt omdat ik ieder mens en iedere functie even belangrijk vind. Ik hou van gelijkwaardig communiceren en haak dan ook snel af als dat niet gebeurt.

Inmiddels weet ik dat de klik de basis is voor succes. Alles valt of staat met de klik die de adviseur met een kandidaat heeft. Je moet een team zijn, allebei hetzelfde doel hebben. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hoe meer werk- en levenservaring een adviseur heeft, hoe beter hij of zij bij verschillende doelgroepen aan kan sluiten. Het is belangrijk dat kandidaten zien dat je naast dat je kennis hebt, ook gewoon mens bent, met kwetsbaarheden en wellicht minder slimme beslissingen in je carrière. Dat kan en dat mag.

Laagdrempelig

Het mooiste compliment wat ik onlangs van iemand met psychische problematiek kreeg, was: “jij bent gewoon en laagdrempelig, dus ik wil graag met je aan de slag”. Kijk, daar doen we het voor!

Al onze adviseurs hebben levenservaring en zijn gewend om met verschillende doelgroepen te werken. Ben jij ook op zoek naar een adviseur met wie jij een klik hebt? Klik dan eens op onze ChangeCreators en lees meer over hun achtergrond en expertises. Wij gaan graag vrijblijvend met je in gesprek om te kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen!

Het gaat niet goed met je zieke medewerker. Hij of zij kan hoogstwaarschijnlijk niet terugkeren in zijn/haar functie. Ander passend werk heb je niet voor handen. Dit is het moment om een re-integratie 2e spoor te starten. De meeste bedrijven doen dit niet zelf, maar zijn hiervoor aangewezen op een extern re-integratiebedrijf. Maar als de prijs je enige selectiecriterium is, is de kans op succes klein.
Lees verder…

Steeds meer werkgevers hebben medewerkers met een arbeidshandicap in dienst. Toch zijn dit er volgens ervaringsdeskundige Willem van Spaendonck nog niet genoeg. Lees verder…

Je hebt een goede baan, je hebt het naar je zin en ineens gaat het niet meer. Dan openbaart zich een ziekte die je leven op de kop zet. Of je krijgt zoveel last van je aandoening, dat het werk niet meer lukt. Dit overkwam drie mensen die centraal staan in dit artikel, namelijk Pia, Leontien en Fred.
Lees verder…

Hoogbegaafde leerlingen zijn vaak buitenbeentjes en vinden moeilijk aansluiting bij hun klasgenoten. Hoe kunnen loopbaanadviseurs hoogbegaafden op het werk herkennen en welke tips hebben zij voor het begeleiden van hoogbegaafden in een loopbaantraject? ‘Ik kan niet anders, ik moet.’ 
Lees verder…

Op een prachtig terrein in Tilburg leven honden zich de hele dag uit in een speelse, hygiënische, leerzame, natuurlijke en veilige omgeving. Ze worden in de ochtend met een busje opgehaald en ’s avonds weer netjes thuis gebracht. 
Lees verder…

Steeds meer werkgevers hebben arbeidsgehandicapten in dienst. Ervaringsdeskundige Willem van Spaendonck juicht deze ontwikkeling toe, maar hij wil meer. 
Lees verder…