Blog

Re-integratie vanuit de auto

Re-integratie vanuit de auto

Met een grote Albert Heijn tas staat Daan me al op te wachten. Vandaag is het eindelijk zover. Hij gaat zijn broer Joep voor het eerst sinds de Corona tijd weer zien. Een paar jaar geleden kwamen de broers na het overlijden van hun ouders op verschillende plaatsen in het land terecht. Hierdoor is elkaar bezoeken sowieso een uitdaging. Ze hebben geen auto, weinig te besteden en psychische problematiek, waardoor het openbaar vervoer veel spanning oplevert. De angst voor Covid-19 doet daar nog een schepje bovenop.

Eenzaamheid

De laatste tijd gaat Daan steeds verder achteruit. Hij mist zijn broer en door een kapotte computer en te weinig geld voor reparatie kunnen ze elkaar ook niet online zien. Hij is eenzaam, zorgt minder goed voor zichzelf en het lukt hem niet om zich op de toekomst te focussen. Dat heeft een averechts effect op ons re-integratietraject. Vandaar dat ik hem vandaag zelf naar zijn broer breng. Een taxi is onbetaalbaar en de instelling waar hij woont kan vanwege strenge corona regels niets betekenen.

Creativiteit doet wonderen

Ons geplande gesprek kunnen we prima in de auto voeren heb ik bedacht. Nou, dat blijkt. Als ik in de achteruitrijspiegel kijk, bespeur ik de twee stralende ogen boven zijn mondkapje. Het is de eerste keer dat ik lichtjes in zijn ogen zie. We praten over het leven en over zijn wensen en mogelijkheden op het gebied van werk. Ook spreken we uit dat we hopen dat hij door dit bezoek weer meer in de actie komt. Dat verwacht hij wel. Hij zegt dat hij niet kan wachten om Joep face to face te zien.

Hoe dichter we in de buurt komen, hoe opener hij wordt en hoe meer hij vertelt over zijn jeugd, zijn passies en de strubbelingen in zijn leven. Dit totdat we de parkeerplaats op draaien en Joep buiten zien staan. Ik rijd de auto recht voor de flat en als alle spullen uitgeruimd zijn, is het meer dan duidelijk dat de heren zich verheugen op een lang weekend samen. Het enthousiasme spat er vanaf en ze tonen me meerdere malen hun dankbaarheid.

Kleine moeite, groot geluk

Als ik ze vraag naar de plannen voor vanavond, vertellen ze dat het pizza en film wordt en dat ze vooral veel gaan praten. Dat kan ik me voorstellen. Ik wens ze veel plezier, maak een grapje over wanneer de taxi weer voor komt rijden en zie Daan en Joep nog lang naar me zwaaien. Vervolgens rijd ik met een glimlach op mijn gezicht naar de volgende afspraak. Wetende dat ik geen seconde spijt zal krijgen van de creatieve invulling van ons re-integratietraject.