Blog

Re-integratie spoor 2 is klaar, maar ik nog niet

Re-integratie spoor 2 is klaar, maar ik nog niet

Vorig jaar kerst ging Jacqueline met een kandidaat naar het UWV voor een WIA-keuring. Vervolgens schreef ze net voor de corona crisis de onderstaande blog. Soms kijk je niet alleen zakelijk, maar maak je in je werk ook keuzes als mens. 

Met dikke tranen zit hij tegenover mij. De man met wie ik de middag voor kerst naar een WIA-keuring bij het UWV ging. Het gesprek vond plaats in het grote grijze gebouw aan de overkant van zijn huis. Niet ver weg dus, maar de regen kwam met bakken naar beneden. We telden samen af. Vervolgens rende ik naar de hoofdingang en scheurde hij in zijn scootmobiel achter mij aan. We waren beide gespannen voor de uitslag en zijn toekomst, maar hadden lol. Je moet immers zelf wat van het leven maken, zei hij altijd. Positief blijven en kijken naar wat je nog wel kan.

Nat en buiten adem troffen we een verlaten pand aan. Op een paar vriendelijke receptionisten na, was iedereen al bezig met de kerstvoorbereidingen. Nog geen uur later werd hij volledig afgekeurd vanwege COPD, fase 3. De grote sterke taxichauffeur die hij altijd was, was niet meer in staat om te werken. Dat gaf een dubbel gevoel. Hoewel het confronterend was dat zijn lichaam hem in de steek liet, was hij blij met de uitkomst. Ik ook. Het was terecht en in zijn situatie het meest gunstige scenario, ook financieel gezien.

Eindelijk was de druk er af en kon hij rustig nadenken over zijn toekomst. Die had hij zich overigens heel anders voorgesteld. Hij wilde na zijn pensioen bruidsparen en andere feestgangers in oldtimers rondrijden. Van zijn beroep zijn hobby maken. Helaas liep dat anders. Zijn conditie verslechterde, hij werd ontslagen toen hij twee jaar ziek was en hij kwam op zijn 62e in een IVA-uitkering terecht. Toch hoorde je hem de afgelopen maanden nooit klagen. Het was zoals het was.

Maar nu, niet lang nadat hij het gevoel had alles weer een beetje onder controle te hebben, heeft hij gehoord dat hij longkanker heeft. Verslagen zit hij in zijn grote zwarte fauteuil midden in de woonkamer. Niet meer te genezen en met een korte levensverwachting. Hij zegt dat hij het prettig vindt dat hij zijn hart even kan luchten. Bang en boos is hij niet, want dood gaat hij toch een keer. Wel is hij bezorgd om zijn stiefdochter, die het al eens eerder meemaakte met haar moeder. Hij wil haar niet te veel met zijn verdriet belasten.

Na de dood van zijn zus, nam hij de puber in huis en voedde haar op alsof ze zijn eigen dochter was. Dat viel niet mee voor een man die daarvoor altijd vrijgezel was. Hij gooide zijn leven om en werkte hard om haar alles te geven wat ze nodig had. Dat is gelukt. Ze is goed terecht gekomen, ziet hem als vader en heeft een leuk gezinnetje. Daar is hij trots op.

Ik realiseer me dat ik veel respect voor hem heb. De wereld zou een stukje mooier zijn als er meer mensen waren zoals hij. Ik vind het knap dat hij zo sterk is en lichtpuntjes kan blijven zien. Als ik vertrek, gaat hij nog even naar het winkelcentrum om onder de mensen te zijn. Daar leeft hij van op. Net zoals hij daar in zijn functie van genoot en energie van kreeg. Ook wil hij zo lang het kan naar buiten om de zonnestralen op zijn gezicht voelen. Gelijk heeft hij. Het zijn de kleine dingen die het doen. 

Hij bedankt me voor mijn komst, rijdt weg op zijn scootmobiel en blijft zwaaien totdat hij de bocht om is. Op dat moment besluit ik niet te stoppen. Re-integratie spoor 2 is klaar, maar ik nog niet. Ik blijf gewoon langs gaan voor een praatje en om te kijken hoe het gaat. Hij heeft niet veel mensen om zich heen en verdient het om de tijd die hem rest niet eenzaam te zijn. Zakelijke beslissingen komen morgen wel weer.